Μικρά αστικο- επαρχιακά ινταντανέ
Ι Ζεστός αέρας γεμίζει την πόλη την δεύτερη αυτή μέρα του χρόνου. Άδειοι οι δρόμοι , γεμάτες οι τράπεζες (δεν είναι γενική απεργία). Το μπλε ποδήλατο με προσπέρασε. Χωρίς ένα γειά . Μια ματιά. Ο μετρονόμος σταμάτησε να παίζει τους χτύπους της καρδιάς μου. Οι φορτιστές χαλάσανε και τα μαγαζιά κλειστά για να βρω έναν άλλον. Πηγή μόνο ο μπλέ ουρανός και η ταραγμένη θάλασσα. Παραλύει το σώμα στην θλίψη. Στην κενή απάντηση. Στην σιωπή. Καθώς κάνει κύκλους στην πόλη το μικρό όπελ με τα σκυλάδικα στο μεγάφωνο και εύχεται στον γαμπρό του : Χρόνια πολλά ΙΙ Τα Όρια. Τα όρια. Τα όρια. Τα όρια. Τα όρια. Τα όρια. Τα όρια. Τα όρια. Τα όρη. Τ’αόρι. Τ’αόρι. Τα όρια μου. Τ’αόρι σου. Τα όρια μας. Τα όρια μας. Τα όρη Σε όλους αρέσει ένας καθαρός γαλάζιος ουρανός. Εμένα μ’αρέσει ο βοριάς. Τονίζει τα όρια των ορέων. Όχι απλά είναι εξκάθαρα αλλά φαίνεται πως βαστάνε τον ουρανό. Δεν υπάρχει καν ορίζοντας. Υπάρχει ένα καρδιογράφημα. Εκεί που τ’αόρια συναντάν τον ουρανό